تا فردا

ساكن كوى  يكى ماه نظر ،  پاك دلى بود

ميداد اندازه زِ دست ، واله و شيداى بتى بود  

پاك آشفته ، پريشان دل و رسواى گُلى بود 

اما

راهبانان نگاهت ،

به نگاهم خيره 

اينچنين است

كه من با تو

به راهى نرسم

بگذر از نام و نشانت , ناز با اين واله كم كن 

چون نهايت خانه ما در دل خاك است و گِل 

چند روز مانده را با اين دل آشفته سر كن 

دست بردار از همه بود و نبود و عالم رويائيش

نوش هر لحظه براى عشق ، جانِ خود پيمانه  كن 

چگونه رقَص كند ماهى زلال پرست 

رسيده ها ، چه غريب و نجيبه مى افتند

به پاى هرز علفهاى خام كال پرست

........ بى بهانه ، يادى از حبيب